Lecę w kulki...: lutego 2018

Danka - moja muza

środa, 28 lutego 2018

Zima mrozi, a ja się grzeję, podnoszę temperaturę ciepłymi wspomnieniami ;)

Dziś zapraszam na ''ciepłego'' i bardzo osobistego posta z cyklu ''Wspominam''

Wychowałam się w domu, w którym prócz moich rodziców mieszkała też prababka i dziadkowie z córką czyli moją ciocią Danką. Danuta, siostra mojego taty była 11 lat młodsza od niego i 11 lat starsza od mnie ;) Dla mnie była jak starsza siostra, ale moja mama dbała wyjątkowo o poprawność polityczną i nie pozwalała mi mówić do Danusi po imieniu, tylko ciociu. I tak zostało do dziś...choć mam starsze koleżanki od Danki, do niej zwracam się do dziś Ciociu, jest to jednak bardzo ciepłe i czułe "Ciociu'', że nie umiem inaczej.

Nie muszę chyba pisać, że dla takiej małej Ani taka ciocia była ogromnym autorytetem od najmłodszych lat. Lubiła się mną opiekować, a ja uwielbiałam jej towarzystwo, podziwiałam jej urodę oraz wszystko czego Danka się dotknęła, a to czego się dotknęła stawało się nietuzinkowe.
Danusia była spokojną, wrażliwą osobą z ogromnym potencjałem twórczym i poczuciem estetyki w każdej dziedzinie. Miała rękę do szycia, rysowania, wnętrz, dekoracji i do roślin. W tym szarym PRLu potrafiła wyczarować kreację, która zawsze wyróżniała się kolorem i fasonem. Potrafiła tak umeblować pokój by mała Ania nie chciała z niego wyjść, jej piękne rysunki do dziś zostały w mojej pamięci, a jej rośliny budziły podziw nie tylko we mnie ;). Od Danki zawsze dostawałam trafione prezenty, a wspomnienia z nimi związane są do dziś bardzo silne. Była jakby moim słońcem w tej szarej rzeczywistości. Jakby czytała w moich myślach. Powiem więcej...Nasuwa mi się skojarzenie, że ciocia była dla mnie jak pinterst ;) Jedyne źródło inspiracji :) Uwielbiałam i podziwiałam moją ciocię. Pewnie cieszyłabym się bliskością Danusi o wiele dłużej gdyby nie jeden chłopak ;). Marian ożenił się moją ukochaną ciocią, ale na szczęście zabrał ją tylko ulicę dalej ;). Wujostwo zamieszkało niedaleko więc mogłam spokojnie wpadać kiedy tylko chciałam, a chciałam często ;).

Pamiętam jak głaskała moje małe plecki na dobranoc, pamiętam jak bawiła się moimi włosami, pamiętam jej cudne rysunki, które czekały na mnie rano na biurku z napisem ''Dzień dobry Anulko''.
Utkwiło też głęboko w mojej pamięci niesamowite wspomnienie salonu nowożeńców w tamtych czasach...Po prostu szczęka mi wtedy opadła.
Wtedy się tak nie meblowało...i nie malowało. Wszyscy mieli meblościanki i kolorowe ściany we wzorki z wałka. A u Danki...białe ściany, a na środku salonu stała rogówka obudowana od zewnątrz szafkami z półkami wypełnionymi książkami (Marian miał smykałkę do stolarstwa ;), a stolik przy rogówce był okrągły i szklany. To dziś mam ten widok przed oczami.To było takie inne...

Życie toczyło się dalej. Ciocia urodziła pierwszego syna, drugiego. Kamil starszy, młodszy o rok Dominik. Kamil nie potrafił na początku wymówić imienia młodszego braciszka i nazywał go Mimik...stąd cała rodzina zaczęła tytułować małych gagatków Mimikami.
- Gdzie idziesz ?
- Do Mimików.
Mimiki zapisały głęboko w naszej pamięci wiele ciekawych historyjek z okresu ich najmłodszych lat, niektóre historie przezabawne, inne mrożące krew w żyłach. Mógłby tu powstać całkiem ciekawy cykl z Mimikami w roli głównej ;). Słodkie urwisy, kochałam je bardzo i uwielbiałam się nimi zajmować i organizować im zabawę...Ale nie o nich ta historia.
Wujek z ciocią podjęli ważną decyzję życiową, postanowili wyjechać za granicę. Ale w tamtych czasach się nie wyjeżdżało, wtedy się uciekało...
Pamiętam dzień rozstania, pożegnania, było pochmurno, szaro, zimno, brzydko, a moje Słonko ze swoimi promyczkami jechało na zachód, zostałam sama w tej strasznej, szarej rzeczywistości, cały mój pinterst zniknął, a wszystko wokół wydało mi się jeszcze brzydsze i bardziej brudne.

Minęło już prawie 30 lat jak mój ''pinterst'' osiedlił się 1000 km ode mnie ;)

Na początku był to ogromny tysiąc,

wraz ze zmianą ''klimatu'' politycznego w naszym kraju stał się jakby mniejszy ;)

Do dziś bardzo żywe jest we mnie wspomnienie, kiedy ciocia 18 lat temu, zabrała mnie pierwszy raz do olbrzymiego marketu ogrodniczego w Holandii (funkcjonuje do dziś :)). U nas wtedy nie było w ogóle sklepów ogrodniczych, moje odczucia z pobytu w tym sklepie można przyrównać tylko do zachowania małego dziecka w sklepie z zabawkami ;) U nas w kraju do dziś nie znalazłam jeszcze takiego sklepu. A z tej wyprawy przywiozłam sobie pierwszego cyprysika Nana Gracilis, którego cały czas mam w ogrodzie. I tak to ciocia zaszczepiła we mnie miłość do ogrodu ;)