Wracam do siebie

Wracam i witam ciepło...

Na powitanie kolory, które symbolizują to ciepło i które towarzyszyły mi w tegorocznym sezonie. Tak dobrze czułam się w tych słonecznych odcieniach, że chyba za rok wrócę do tej tej kolorystyki, a zimą do fotografii, które uwieczniły cytrynowe lato. 

Jeszcze nie ma mnie

Chociaż w sobie mieszkam

Błąkam się po ścieżkach

Jak cień

W myślach gdzieś

Tyle krętych dróg

Plącze mi się w głowie

Z drugiej strony powiek

Bez tchu dosyć już...

Wracam do siebie żeby znowu być

Można znów pisać i otwieram drzwi

Jeszcze patrzę tak

Jakby zmysły były

Z dźwiękoszczelnej szyby na świat patrzę tak

Zbieram siebie w garść

Trzeba mieć nadzieje

Nią się w całość skleję

Tak jak zbity dzban

Nie da się tak żyć
Żeby zawsze być
Reklamą szczęścia
Bo uśmiech w gardle stanie ci
Jeśli nie bywa źle
Nie dowiesz się
Że może być lepiej

Nie zamierzałam robić takiej pausy w blogowaniu. Poczułam, że muszę odpocząć, znaleźć trochę czasu dla siebie, zrobić roszady w swoim życiu. Praca wypełniała cały mój dzień i choć ją uwielbiam, to zdałam sobie sprawę, że całe moje życie, kręci się wokół ogrodu, mojego, moich klientów, przyjaciół, znajomych.  A nie samym ogrodem żyje człowiek ;). Potrzebowałam balansu w życiu i w głowie. Przerwa na blogu, dała mi też wytchnienie od fb, insta i innych mediów społecznościowych. Nie byłam w stanie  naciągnąć dobę, nie byłam w stanie spać jeszcze mniej, nie mogłam przestać pracować, ale mogłam przestać blogować. Czasem człowiek potrzebuje odpocząć nawet od rzeczy, które sprawiają mu frajdę. 

Dziś podnoszę wzrok

Za długo był przy ziemi

Dość pochmurnych jesieni

Już czas, mój czas

Nie miej mi za złe

Gdy się w myślach gubię

Tak jak wszyscy ludzie

Czasem poddaje się

Wracam do siebie żeby znowu być

Można znów pisać i otwieram drzwi

No to lecimy dalej w te kulki !

Pozdrawiam serdecznie, jeszcze z nutą jesienną. 

W mój powrót wkomponował sie idealnie utwór Kuby Badacha ''Wracam do siebie'',

jego słowa przewijają się w poście, ale zachęcam do odsłuchania...